....

نمیدانم .. اما همه متصل به توده ی  چندشناکی بودیم و غلطیده در انحنای بدبختی ساندیس میمکیدیم ..

ما روشنفکران حشری ..دلواپسان پشم مثلثی ...بی طرفان ژابون خور ... ما ملت بی شرفی بودیم 

وقتی اتشمان زدند ...

و نماز شکر خواندیم بر باران ابر های بارور کرده به دست خود ...!

ما انسان نبودیم بلکه عن سان هایی بودیم که دغدغه یمان طعم کاندوم هایمان بود ...

و بین ما بوسه ای در کار نبود ... برخورد چندین سی سی ژل با کاور پوست ...

ما مرده بودیم ...